Ασφαλιστικό της ΔΕΗ

Η κ. Μιράντα Ξαφά, σε άρθρο της στην «Καθημερινή», ασχολείται με το ασφαλιστικό της ΔΕΗ. Δυστυχώς, στο άρθρο της δεν ασχολείται με όλες τις παραμέτρους του ασφαλιστικού της ΔΕΗ, αλλά επιφανειακά καταλήγοντας στο συμπέρασμα, ότι περίπου οι ασφαλισμένοι στη ΔΕΗ ευνοούνται υπερβολικά και επιδοτούνται εις βάρος του ελληνικού λαού. Αυτό αδικεί και την ίδια, αλλά κυρίως αδικεί τους χιλιάδες συνταξιούχους της ΔΕΗ, οι οποίοι ανέμεναν ομαλή πληρωμή των συντάξεών τους αφού καθ’ όλο τον εργασιακό τους βίο κατέβαλλαν ανελλιπώς τις υψηλές ασφαλιστικές τους εισφορές, όπως εξάλλου και η ΔΕΗ τις εργοδοτικές της εισφορές.
Το 1966, με νόμο τέθηκε σε ισχύ ο κανονισμός ασφάλισης προσωπικού ΔΕΗ. Με βάση αυτόν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ ασφαλίζονται στον εργοδότη τους. Δεν πρόκειται περί αυτασφάλισης, αλλά ασφάλισης στον εργοδότη.
Οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, καθώς και οι εργοδοτικές, παρεκρατούντο από τη ΔΕΗ σαν δικά της κεφάλαια και παράλληλα είχε την υποχρέωση να καλύπτει όλες τις δαπάνες ασφάλισης του προσωπικού της. Τα κεφάλαια αυτά τα διαχειριζόταν κατά την κρίση της η εκάστοτε διοίκηση της ΔΕΗ, διορισμένη από το κράτος, χωρίς καμία παρέμβαση ή έλεγχο από τους εργαζομένους. Το καθεστώς αυτό συνεχίστηκε επί 33 χρόνια, μέχρι το 1999, οπότε με τον νόμο 2773, η τότε κυβέρνηση με υπουργό τον κ. Βενιζέλο, κατήργησε το σύστημα ασφάλισης στον εργοδότη ΔΕΗ προκειμένου η ΔΕΗ, απαλλασσόμενη από το βάρος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων της, να εισαχθεί στο Χρηματιστήριο. Τότε, από τις εταιρείες Wyatt και Prudential, υπελογίσθη με αναλογιστική μελέτη η περιουσία από τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων και των εργοδοτικών εισφορών που επί 33 χρόνια είχε σχηματισθεί και είχε ενσωματωθεί στην περιουσία της ΔΕΗ, με ένα αποπληθωρισμένο επιτόκιο, νομίζω 3 ή 4%. Το ύψος της περιουσίας υπελογίσθη στα 3,2 τρισ. δραχμές (και όχι 1,5 τρισ. όπως υποστηρίζει η κ. Ξαφά) ή 10,2 δισ. ευρώ.
Το ποσό ήταν τεράστιο για να καταβληθεί εφάπαξ. Τότε υπεγράφη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, η οποία συμπεριελήφθη στον νόμο 2773 του 1999 που κατήρτησε ο κ. Βενιζέλος και προέβλεπε τα κάτωθι:
1. Δημιουργείται Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου (ΟΑΠ - ΔΕΗ) στο οποίο εφεξής θα συνεχίζεται η ασφάλιση του προσωπικού της ΔΕΗ με τους ίδιους όρους ασφάλισης που προέβλεπε ο νόμος του 1966.
2. Η ΔΕΗ απεμπλέκεται από τις υποχρεώσεις ασφάλισης του προσωπικού της, όπως αυτές καθορίζονταν από τον νόμο του 1966.
3. Το κράτος αναλαμβάνει την υποχρέωση να καλύπτει το ετήσιο έλλειμμα εσόδων - εξόδων του ΟΑΠ-ΔΕΗ από τον προϋπολογισμό του, έναντι του πιο πάνω χρέους της ΔΕΗ προς τους ασφαλισμένους της.
Η κάλυψη αυτή συνεχιζόταν κανονικά μέχρι την πρόσφατη αυθαίρετη απόφαση της κυβέρνησης, που περικόπτει κατά 10% το ποσό που είχε υποχρέωση να καταβάλει στον ΟΑΠ-ΔΕΗ κατ’ εφαρμογή του νόμου 2773 του κ. Βενιζέλου. Περικόπτει δηλαδή και το ύψος των συντάξεων κατά 10%.
Η ΔΕΗ κρατούσε τα ποσά των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων της, καθώς και τα ποσά των εργοδοτικών εισφορών της ίδιας, τα οποία χρησιμοποιούσε για τις επενδύσεις της άτοκα και χωρίς να τα επιστρέφει σε κάποιο λογαριασμό των εργαζομένων, όπως θα έπρεπε, αφού δεν ήταν δική της περιουσία.
Κανονικά θα έπρεπε να εφαρμόζονται οι κανόνες δανεισμού, όπως ίσχυαν και για τις δανειακές συμβάσεις που υπέγραφε με τις τράπεζες. Δηλαδή να επιστρέφει εντόκως (με το τρέχον τραπεζικό επιτόκιο) τα ποσά που εισέπραττε από την περιουσία των εργαζομένων, αφού βεβαίως αφαιρούσε εντόκως τα ποσά που είχε εν τω μεταξύ καταβάλει για τις ανάγκες λειτουργίας της ασφάλισης του προσωπικού της. Η διαφορά θα αποτελούσε το αποθεματικό του ασφαλιστικού φορέα των εργαζομένων, ώστε αν κάποτε, όπως έγινε, σταματούσε το σύστημα ασφάλισης στον εργοδότη, να υπήρχε διαθέσιμη περιουσία για τη λειτουργία του νέου ταμείου ασφάλισης των εργαζομένων.
Η περιουσία αυτή καθ’ όλη τη διάρκεια των 33 χρόνων (1966 - 1999) θα ήταν τεράστια, γιατί: α. Το 1966 η ηλικία του προσωπικού στη ΔΕΗ ήταν μικρή και η ωρίμανση των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων (για συντάξεις και εφάπαξ) θα επήρχετο (όπως και έγινε) έπειτα από περίπου 35 χρόνια. Στο διάστημα αυτό οι δαπάνες για τη λειτουργία της ασφάλισης ήταν πολύ μικρότερες, σε σχέση με τα έσοδα. Αυτά τα τεράστια ποσά εκμεταλλεύτηκε η ΔΕΗ. β. Αυτό το πλεόνασμα θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι να το αυξήσουν σημαντικά αν προχωρούσαν σε αγορά π.χ. ακινήτων ή μετοχών αξιόπιστων τραπεζών, όπως έχουν κάνει άλλα Ταμεία. Ετσι η περιουσία των 10,2 δισ. ευρώ, που υπελογίσθη το 1999, θα ήταν σημαντικά μεγαλύτερη.
Τα κεφάλαια που προέκυπταν από τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων και τις αντίστοιχες εργοδοτικές εισφορές, η ΔΕΗ τα χρησιμοποιούσε για τις επενδύσεις της άτοκα.
Δηλαδή δεν επιβάρυνε, όπως θα έπρεπε, το κόστος του παραγόμενου ηλεκτρικού ρεύματος και κατ’ επέκταση τα τιμολόγια πώλησής του στους καταναλωτές με τους τόκους των κεφαλαίων της περιουσίας των εργαζομένων της, όπως έκανε για τους τόκους των τραπεζικών της δανείων.
Δηλαδή, οι εργαζόμενοι επιδοτούσαν την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος με την περιουσία τους για 33 χρόνια.
Λόγω και του γεγονότος αυτού, τα τιμολόγια της οικιακής κατανάλωσης είναι τα χαμηλότερα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ και τα τιμολόγια της βιομηχανικής κατανάλωσης είναι μεταξύ των χαμηλότερων.
Συνεπώς, οι καταναλωτές ηλεκτρικού ρεύματος επωφελήθηκαν σημαντικά για όλο το διάστημα των 33 χρόνων από την επιδότηση της τιμής του ρεύματος από την περιουσία των εργαζομένων στη ΔΕΗ. Συμπερασματικά, ο νόμος 2773 του 1999 του κ. Βενιζέλου δεν ήταν η εύκολη λύση, όπως υποστηρίζει η κ. Ξαφά.
Εάν το κράτος έχει ανάγκη πόρων για να καλύψει τα τεράστια ελλείμματα που έχει, τότε θα έπρεπε να προχωρήσει σε πρόσθετη φορολόγηση όλων ανεξαρτήτως των Ελλήνων φορολογουμένων ανάλογα με τα εισοδήματά τους και όχι επιλεκτικά σε περικοπή του εισοδήματος, και μάλιστα των συντάξεων, μιας μερίδας μόνο των Ελλήνων φορολογουμένων, κατά παράβαση των όρων του Συντάγματος περί ίσης μεταχείρισης των Ελλήνων πολιτών.