Ο περισσότερος κόσμος που ασχολείται με την ενέργεια αλλά και γενικότερα όσοι ενδιαφέρονται για την οικονομία και τις επενδύσεις, έχουν επικεντρώσει την προσοχή τους στα μεγάλα ενεργειακά project της περιοχής και πιο συγκεκριμένα στους αγωγούς αερίου που θα μεταφέρουν Κασπιανό και Ρωσικό αέριο στην ενεργειακά πεινασμένη Ευρώπη. Ο Ρωσικός South Stream, ο Ευρωπαϊκός Nabucco, ο Ελληνο - Ιταλικός ITGI και μερικοί άλλοι μικρότεροι αγωγοί ανταγωνίζονται για το ποιος θα εξασφαλίσει επαρκείς ποσότητες αερίου από το Αζέρικο τμήμα της Κασπίας, προκειμένου να γεμίσουν όταν ολοκληρωθεί η κατασκευή τους, εξασφαλίζοντας σταθερούς όγκους σε ετήσια βάση.
Είναι γενική η αίσθηση ότι υπάρχει μία πληθώρα αγωγών που μεταξύ τους διεκδικούν περιορισμένες ποσότητες αερίου και για αυτό οι περισσότεροι ειδικοί του χώρου είναι εξαιρετικά επιφυλακτικοί για τις δυνατότητες υλοποίησης όλων των ανωτέρω έργων. Όπως παρατήρησε ο ειδικός απεσταλμένος του State Department για την ενέργεια στην Ευρασία κ. Richard Morningstar στο πρόσφατο συνέδριο, που οργανώθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον ΟΣΕΠ για την Ενέργεια και την Μαύρη Θάλασσα, από τα τέσσερα με πέντε μεγάλα project αγωγών στην περιοχή μόνο το ένα πρόκειται να πραγματοποιηθεί αφού όπως είπε τα έργα αυτά πρέπει να είναι οικονομικά βιώσιμα (bankable). Ένας ακόμη λόγος γιατί ο Morningstar αλλά και άλλοι παράγοντες του ενεργειακού τομέα προβλέπουν ότι τελικά υπάρχει χώρος μόνο για ένα megaproject έχει να κάνει με την μείωση της κατανάλωσης φυσικού αερίου στην Κεντρική Ευρώπη λόγω της οικονομικής ύφεσης και όχι μόνο. Οι προβλέψεις για διπλασιασμό του όγκου εισαγωγών στα 550 BCM μέχρι το 2020 αναθεωρούνται προς τα κάτω. Ειδικοί του κλάδου του φυσικού αερίου παρατηρούν ότι τα έργα υποδομής που έχουν σήμερα ιδιαίτερη σημασία για την ενεργειακή ασφάλεια της περιοχής δεν είναι τόσο οι γιγάντιοι διηπειρωτικοί αγωγοί τύπου Nabucco ή South Stream, αλλά διάφοροι μικροί σχετικά αγωγοί, μήκους από 10 χλμ. μέχρι 200 χλμ., οι οποίοι συνδέουν τα εθνικά δίκτυα των χωρών της ΝΑ Ευρώπης. Μερικοί από αυτούς τους δευτερεύοντες αγωγούς, γνωστοί ως interconnectors, λειτουργούν ήδη με μεγάλη επιτυχία όπως λ.χ. ο Ελληνο – Τουρκικός αγωγός μήκους 280 χλμ, που ολοκληρώθηκε το 2007 προσφέροντας επιπλέον ποσότητες και δρώντας και ως δικλείδες ασφαλείας. Ήδη προγραμματίζονται δεκάδες τέτοιοι μικροί και μεσαίου μεγέθους αγωγοί στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Ευρώπης με στόχο την διασύνδεση των δικτύων Ελλάδος – Βουλγαρίας (βλέπε IBG), Βουλγαρίας – Ρουμανίας (βλέπε IBR), Βουλγαρίας - Σερβίας (βλέπε IBS), Κροατίας – Ουγγαρίας (βλέπε ICH), κ.λπ.
Ο ρόλος των αγωγών αυτών, οι περισσότεροι των οποίων είναι σχεδιασμένοι να λειτουργούν με αμφίδρομη ροή, είναι καίριος αφού συμβάλλουν άμεσα στην βελτίωση της ενεργειακής ασφάλειας των χωρών που διασυνδέουν και προσφέρουν συγχρόνως πρόσθετη ευελιξία στο δίκτυο, επιπλέον αποθηκευτική ικανότητα ενώ συμβάλλουν και στην καλύτερη οικονομικότερη διαχείριση. Ακόμη συμφέρουν από κατασκευαστικής πλευράς αφού τόσο το κόστος κατασκευής είναι σχετικά μικρό, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις είναι της τάξης των 50-100 εκ. ευρώ, ενώ ο χρόνος ολοκλήρωσης των έργων είναι σύντομος. Τέλος, η λειτουργία και ενσωμάτωση των διασυνδέσεων αυτών αυξάνει την αξία των εθνικών δικτύων και διευκολύνει στην χάραξη κλάδων και γενικά επέκτασης των δικτύων σε κάθε χώρα. Για όλους αυτούς τους λόγους οι αγωγοί interconnectors αναδεικνύονται ως εξαιρετικά κρίσιμες επενδύσεις για τα εθνικά δίκτυα και έργα καμπής για την υλοποίηση ή μη των μεγαλόπνοων megaprojects.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου